Słowo „paproć” pochodzi od tego samego rdzenia co „pióro”, ale nie wszystkie paprocie mają pierzaste liście.Jedną z naszych lokalnych paproci można łatwo pomylić z bluszczem.Dobrze znana amerykańska paproć pnąca to zimozielona paproć z małymi, przypominającymi dłonie „ulotki” (termin techniczny to „pinnules”).Liście tej paproci wspinają się i owijają wokół innych roślin, co sprawia, że przypominają bluszcze i inne pnącza roślin kwitnących.
Tu, w południowej Nowej Anglii, znajdujemy się w pobliżu północnego krańca zasięgu tego gatunku, ale występuje on lokalnie w kępach.Paproć można niezawodnie zobaczyć rok po roku w tych samych miejscach, wyróżniając się zimą, kiedy większość innych roślin zwiędła.Uważaj na to w siedlisku na skraju, szczególnie w pobliżu wody.
Naukowa nazwa paproci zgrabnie opisuje jej wygląd.Nazwa rodzajowa Lygodium, wywodząca się z greckiego korzenia, odnosi się do elastyczności rośliny, gdy skręca się wokół roślin podtrzymujących, a nazwa gatunkowa palmatum opiera się na podobieństwie segmentów liścia do otwartej dłoni.
Podobnie jak wiele gatunków, ma wiele angielskich nazw: „Paproć Alicji” i „Paproć Watsona” przypuszczalnie honorują osoby w jakiś sposób związane z tą rośliną.„Paproć wężowa” i „pełzająca paproć” odnoszą się do tego samego stylu życia, co „paproć pnąca”.Lokalnie interesujące są nazwy „Paproć Windsorska” i szeroko stosowana „Paproć Hartford”, które odnoszą się do dawnej obfitości rośliny w dolinie rzeki Connecticut, zwłaszcza w Connecticut.
Duże populacje amerykańskiej paproci pnącej w Connecticut były intensywnie zbierane w połowie XIX wieku do użytku jako dekoracja domu.Paprocie zebrane w celach handlowych były sprzedawane przez ulicznych handlarzy w miastach, a dzikie populacje zmalały.Popularny w tamtych czasach szaleństwo na paprocie sprawiło, że botanicy-amatorzy zbierali paprocie do swoich zielników, ludzie uprawiający paprocie w szklanych pojemnikach w swoich domach oraz dekoratorzy wykorzystujący zarówno naturalne paprocie, jak i narysowane lub rzeźbione motywy paproci w wielu sceneriach.Moda na paprocie miała nawet swoją własną wymyślną nazwę — pteridomania.
W czasie, gdy nasza rodzima paproć pnąca podupada, dwa blisko spokrewnione gatunki paproci pnącej ze Starego Świata, które zostały wprowadzone do południowych Stanów Zjednoczonych jako rośliny ozdobne — paproć pnąca Starego Świata (Lygodium microphyllum) i japońska paproć pnąca (Lygodium japonicum) — stały się inwazyjne.Te wprowadzone gatunki mogą poważnie zmienić rodzime zbiorowiska roślinne.Obecnie zasięg występowania paproci rodzimych i inwazyjnych występuje tylko w niewielkim stopniu.W miarę jak introdukowane gatunki stają się bardziej ugruntowane, a globalne ocieplenie pozwala im przemieszczać się dalej na północ, może zaistnieć większa interakcja między gatunkami północnoamerykańskimi a wprowadzonymi egzotycznymi paprociami.Oprócz inwazyjnego charakteru gatunków egzotycznych, kolejnym problemem jest to, że owady lub inne organizmy wprowadzone w celu kontrolowania gatunków inwazyjnych mogą również wpływać na rodzimą roślinę, z jak dotąd nieprzewidywalnym wpływem na jej zdolność do przetrwania.
Jeśli tej zimy spacerujesz po lesie, wypatruj tej niezwykłej paproci, która wygląda jak bluszcz.Jeśli go zauważysz, możesz przypomnieć sobie historię komercyjnej eksploatacji gatunku, a później ochrony prawnej.Zastanów się, jak pojedyncza roślina daje wgląd w złożone problemy biologii konserwatorskiej.Tej zimy odwiedzę „moje” populacje paproci pnącej amerykańskiej, jednej z moich ulubionych roślin i mam nadzieję, że będziecie mieli okazję odnaleźć swoją własną.
Czas publikacji: 21 lutego-2022